Een nieuw jaar, dezelfde lockdown. Elke ochtend opstaan om een dag te beginnen die je gister al hebt beleefd, en de dag ervoor en ook de dag dáárvoor en eigenlijk de afgelopen twee maanden. De dagen gaan langzaam en de weken trekken voorbij in een grote sleur. Ik ben net twintig, maar de toekomst lijkt saai en uitzichtloos. Grijze wolken vullen langzamerhand mijn hoofd die zich voeden met al mijn gedachtes en emoties waar ik door de lockdown alle tijd heb om over te malen en te piekeren. Ik denk heel veel, over de kleinste dingen kan ik uren tobben. Ik maak me niet persé druk, het blijft gewoon hangen in de donkere mist die zich in mijn hoofd opstapelt en de gedachtes gulzig opslokt en daarvan weer groeit.

Ik heb mij ooit laten vertellen dat geluk een geestgesteldheid is, en dat geloof ik eigenlijk wel. Ik ben ervan overtuigd dat je zelf kunt kiezen hoe je je dagen ervaart. Misschien wat simpel gezegd zo, maar het heeft naar mijn idee wel een kern van waarheid. Toen iemand mij dit uitlegde, maakte dat indruk op me. Hoe vervelend of pijnlijk dingen ook kunnen zijn, uiteindelijk ben jij zelf verantwoordelijk hoe je reageert op een situatie. Wat zit ik dan zo te mokken op mijn zolderkamertje?  Na de eerste maand van het nieuwe jaar aan mij voorbij te laten gaan, heb ik besloten de lockdown anders aan te pakken. Het leek het mij een goed idee om naar binnen te keren. Maar dat valt tegen, onder mijn goede voornemens vallen ook dagelijkse yogaoefeningen, wat uiteindelijk resulteerde tot meer frustratie. Want ondanks dat in de beschrijving van mijn youtube lesje ‘beginners’ stond, ging het me nog allemaal te snel en kon ik geen enkele houding aanhouden. Snoepen kan ik ook niet laten, elke weg naar de koelkast loop ik met mezelf te discussiëren, heb ik nou echt honger of verveel ik me gewoon? Nog treuriger ging ik de tweede maand van het jaar in omdat ik mezelf telkens zat te berispen dat ik niet alles uit de mezelf en de lockdown haalde en maar bleef hangen in die grijze wolk van negativiteit.

Ik wandel regelmatig om even uit het drukke huis van thuiswerkers te komen. Meestal met muziek op, maar nu even niet. Ik nam voor het eerst echt de stilte van het bos in me op, wat me buitengewoon goed beviel. Ik passeerde een bankje waar ik normaal verdiept in mijn muzieklijst straal voorbijloop. Het bankje zit net verstopt achter een kleine heg waardoor je geen last van wind of passerende voetgangers hebt en oneindig ver uitkijkt over weilanden. Ook is het bankje precies zo gedraaid dat het zonnetje heerlijk op je schijnt als je er zit. En daar zat ik dan een poos, gewoon te zitten en te genieten van de zon op mijn gezicht die langzamerhand de grijze wolken in mijn hoofd deed opklaren. Waarna een golf van kalmte over me heen viel. Die ingeving streek over alle piekerpuntjes die door mijn hoofd heen zigzagde en deed ze doen stilvallen. Voor een lang moment was alles volkomen volmaakt. Dit bleef hangen tot ik het koud kreeg van het stil zitten en mijn weg naar huis vervolgde. Met nieuwe energie en zin had ik een nieuwe kijk op hoe ik alles wilde aanpakken want alles is zoals het is en laat ik me vooral focussen op wat wél goed gaat. Voor het laatste stukje wandelen had ik even een podcast opgezet waar een leuke quote voorbijkwam:

“Iedereen is steeds maar bezig om zich goed te voelen, dat is een bezigheid waar je je doorgaans vrij slecht van gaat voelen.”

Ontspannen en gelukkig wandelde ik terug naar huis. Tevreden over hoe alles is en met de zeeën van tijd die ik door de lockdown heb om hiervan te genieten.

_{Rosa Holdinga}